Διερεύνηση των απόψεων των εκπαιδευτικών προσχολικής αγωγής (0-3 ετών) που εργάζονται σε παιδικούς σταθμούς στη Μάλτα, για τη συνεργασία τους με γονείς παιδιών με ειδικές αναπηρίες

Abstract

Η παρούσα εργασία διερευνά τις απόψεις των εκπαιδευτικών προσχολικής αγωγής (0-3 ετών) που εργάζονται σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς στην Μάλτα, σχετικά με τη συνεργασία τους με τις οικογένειες παιδιών με Αναπηρίες. Πιο συγκεκριμένα, μελετά τους τρόπους βελτίωσης της επικοινωνίας και τρόπους συνεργασίας με τις οικογένειες παιδιών με αναπηρίες. Επιπλέον, διερευνά τις απόψεις των εκπαιδευτικών σχετικά με τα οφέλη που προκύπτουν από την εν λόγω συνεργασία και τέλος, οι δυσκολίες που συναντώνται στη συνεργασία μεταξύ σχολείου και γονιών παιδιών με αναπηρίες. Προκειμένου να διερευνηθεί το παραπάνω θέμα χρησιμοποιήθηκε ως ερευνητικό εργαλείο η ημι-δομημένη συνέντευξη. Στην έρευνα συμμετείχαν είκοσι (20) εκπαιδευτικοί ηγετικών θέσεων λόγω των εκπαιδευτικών πολιτικών των συγκεκριμένων σχολείων που συμμετείχαν στη μελέτη, εφόσον πρώτα οι managers και έπειτα οι coordinators είναι υπεύθυνοι για την ενημέρωση, επικοινωνία και γενικότερα την ανατροφοδότηση με τους γονείς. Μέσω της ανάλυσης των δεδομένων των ημι δομημένων συνεντεύξεων, επιχειρήθηκε να εξετασθούν τα ερευνητικά ερωτήματα, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, εις βάθος. Αναφορικά με την επικοινωνία, όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν ότι η βελτίωσή της αποτελεί εφόδιο για τη συνεργασία των δύο πλευρών ενώ το 22% των εκπαιδευτικών ανέφερε ότι η καθημερινή επαφή με τους γονείς πραγματοποιείται καθώς αυτοί αφήνουν και παραλαμβάνουν τα παιδιά τους από τον παιδικό σταθμό, μέσω τηλεφώνου, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και βιβλίου επικοινωνίας. Ωστόσο, πάνω από το 50% των εκπαιδευτικών ισχυρίστηκε ότι η συνεργασία επιτυγχάνεται όταν υπάρχει καλή σχέση μεταξύ των δύο πλευρών. Επιπλέον, αρκετοί εκπαιδευτικοί εξέφρασαν την ανάγκη να συνεργάζονται και με τους ειδικούς επαγγελματίες όπως επίσης να εκπαιδευτούν σε θέματα ειδικής αγωγής και συμβουλευτικής γονέων ώστε να είναι ικανοί να προσεγγίζουν τους γονείς με τον πλέον σωστό τρόπο, να βοηθούν τα παιδιά με Αναπηρίες και να τα στηρίζουν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Επιπρόσθετα, σημαντικό εύρημα της παρούσας έρευνας ήταν το γεγονός ότι όλες οι εκπαιδευτικοί δήλωσαν πρόθυμες να μοιράζονται τις πρακτικές και μεθόδους που εφαρμόζονται στο σχολείο για τη διατήρηση της ρουτίνας στα δύο κύρια περιβάλλοντα που τα παιδιά μεγαλώνουν. Σύμφωνα με αυτές, σημαντικό είναι επίσης και το αντίστροφο. Αναφορικά με τη στάση των γονέων ως προς τη συνεργασία τους με το σχολείο, οι συμμετέχοντες διέκριναν δύο κατηγορίες: α) τους γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους χρειάζεται βοήθεια και συνεργάζονται με αποτέλεσμα την ολιστική του βελτίωση και β) τους γονείς σε άρνηση οι οποίοι δεν επιθυμούν την επικοινωνία με το σχολείο, προκαλώντας προβλήματα στη συνεργασία και μειονεκτήματα στην ολιστική ανάπτυξη και πρόοδο του παιδιού.

Επίσης, όλοι οι εκπαιδευτικοί παραδέχτηκαν τα οφέλη που προκύπτουν από την εν λόγω συνεργασία αφού όσο καλύτερα καταλαβαίνουν τις ανάγκες των παιδιών τόσο καλύτερα μπορούν να τα υποστηρίξουν συμβάλλοντας στην βελτίωση και πρόοδό τους. Τέλος, το 44% των συμμετεχόντων ισχυρίστηκαν ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζουν είναι οι γονείς σε άρνηση δηλαδή, οι γονείς που δεν παραδέχονται ότι το παιδί τους χρειάζεται υποστήριξη και βοήθεια από ειδικούς επαγγελματίες. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι πολύ εκπαιδευτικοί θεώρησαν τους εαυτούς τους υπεύθυνους για την αρνητική στάση των γονέων και την έλλειψη εμπιστοσύνης.